Βιβλιοθήκη

Ἡ Φύσις κρύβει μέσα της

Μέγα κι ἄβγαλτον ἄχτι·

Κάτου κι ἀπάνου θάνατος,

Καὶ παντοῦ στάχτη, στάχτη.

Τὰ νέφη σὰ χαλάσματα

Σωριάζονται ὁλένα,

Τὰ δέντρα, στερνολείψανα

Ζωῆς σκελετωμένα.

Τ᾿ ὁλόχρυσο ποτάμι

Τρέχ᾿ ἡ ματιά μου ἐλεύθερη, χάνεται, σχίζει

κάτου τὰ κύματα τὰ σύννεφα ψηλά,

καὶ πάει καὶ σταματᾷ ἐκεῖ ποὺ γλυκογγίζει

καὶ μὲ τὴ θάλασσα ὁ οὐρανὸς μιλᾷ.

Κοιμᾶται τ᾿ ἀκρογιάλι, ἡ αὔρα πλέει δειλά,

ἀσπρίζει ἐδῶ πουλὶ κι ἐκεῖ οὐρανὸς μαυρίζει.

Ἡ νύχτα ἐχύθ᾿ ἡ δύσις μοναχὰ ροδίζει,

ἡ μέρα εἶναι νεκρὸς ὁποῦ χαμογελᾷ.

Μὰ καὶ τῆς δύσεως σὲ λίγο φεύγ᾿ ἡ χάρη,

καὶ μέσ᾿ στὴ λίμνη μας θὰ δοῦμε τὸ φεγγάρι

ἕνα ποτάμι ὁλόχρυσο πλατὺ νὰ κάμει.

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

Σοῦ φέρνω ἀπ’ τὴ γαλάζια μου πατρίδα

κι ἀπ’ τὰ φωτοσπαρμένα της τὰ μέρη,

μιᾶς μάγισσας δουλειά, μιὰν ἁλυσίδα

ποὺ ἀνθρώπου δὲ μπορεῖ νὰ πλάσῃ χέρι.

ΜΑΪΟΣ (ἀπόσπασμα)

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ