ΠΑΤΡΑ
Στὸ χῶμά σου φυτρῶσαν καὶ μαράθηκαν
τὰ πρῶτά μου τἀξέχαστα τὰ χρόνια,
γιὰ πρώτη καὶ στερνὴ φορὰ στὸ χῶμά σου,
στὸ περιβόλι τοῦ σπιτιοῦ τοῦ πατρικοῦ
μοῦ γοργοκελαϊδήσανε τἀηδόνια.
Κατάρα! ὅλα χλωμὰ καὶ σὰ να σβύνουνε
τὰ ὅσα γιὰ σὲ κρατῶ στὴ θύμησή μου,
κι ἂς εἶσαι σὰν πατρίδα μου,
καὶ σὰν πηγή μου.
Μηδὲ τὸ καλοπρόσδεχτο,
τὸ κοσμικό σου μοναστῆρι·
‒τραγοῦδι ἦταν ὁ ὄρθρος του,
κι ὁ ἑσπερινός του πανηγύρι·
Μηδὲ κι ἀπ’ τὸν καρπό σου τὸν ὁλάκριβο
μεστὸς καὶ πλουτισμένος ὁ δικός σου ὁ κάμπος·
‒στὸ φέγγος τῆς αὐγῆς πῶς μαυρογυάλιζε
καὶ στοῦ βραδιοῦ πῶς μοσχοβόλαγε τὸ θάμπος!
Μηδὲ κι ἀπ’ τὰ ψηλὰ τ’ Ἁλώνια σου
τὰ ξάγναντα περίγυρα, χαρὰ στὰ μάτια,
χιονοκορφὲς γραμμένες, ἡλιογέρματα,
νησιά, καράβια, σύγνεφ’, ἄϋλα πλάτια!
Μηδὲ καὶ τὸ παλιὸ τἀραχνιασμένο σου
παρατημένο κι ἀπ’τὸ Χάρο κοιμητῆρι·
‒Χαμένα ἐκεῖ τὰ κόκκαλα
τἅγια μιᾶς μάννας κ’ ἑνός κύρη…
Κατάρα! σὰ χλωμὰ καὶ σὰ νὰ σβύνουνε
τὰ ὅσα γιὰ σὲ κρατῶ στὴ θύμησή μου·
Κι’ ἕνα μονάχα βάσταξα ὁλοζώντανο,
καὶ σὰ νὰ τὄ χῃ γιὰ ψυχή της ἡ ψυχή μου.
Κι’ αὐτὸ εἶν’ ἡ θάλασσα, εἶν’ ἡ θάλασσα!
Ὅλο βογγάει καὶ δέρνεται καὶ σκούζει καὶ ὅλο
χυμάει καὶ δέρνει ἀνήμερα νυχτόημερα
στὰ βράχια σου, στοὺς φράχτες σου, τὸ μῶλο.
Ἡ θάλασσά σου, ἡ θάλασσα!
Καὶ μὲ τ’ Ἀπρίλη τὰ λουλούδια,
καὶ μὲ τοῦ Γενναριοῦ τὰ φουρτουνιάσματα
ὅμοια στὸν ἴδιο τὸ σκοπὸ τὰ τραγουδᾶ,
καὶ σὰν ἐμένα, τἄγρια τὰ τραγούδια.
1906 («Ἡ Πολιτεία καὶ ἡ Μοναξιά»)