Βιβλιοθήκη

Απ’ το κανάλι οι πάσαρες με τ’ απλωτά πανιά

γυρίζουν πρίμα,

μας φέρνουν τα ζακυθιανά λουλούδια τ’ ακριβά,το πέρασμά τους γλύκανε κι εσένα, πικρό κύμα!

Και πιο καλοπιθυμητά και πιο φανταχτερά

κι από τα κρίνα,

πάσαρες γοργοσάλευτες, με τ’ άσπρα σας φτερά,

μας φέρνετε τ’ αγόρια μας απ’ τη μεγάλη Αθήνα.

Κι ανοίχτε, λιακωτά, χλωρά, φουντώστε, πασκαλιές,

του πόθου η σκόλη·

και σείστε τα μαντίλια σας ανάερα, λυγερές·

παραμονεύουν οι έρωτες· ετοιμαστείτε, μόλοι,

—«Ή τούτο ή εκείνο!»
Ψυχή μου, αποκρίνεσαι:
—«Όχι! Όλα, κορμί μου!». Το ζεις και το ντύνεσαι.
Γειρτή, σφιχτοχέρα, στης κάσας τον πλούτο,
μετράς. Μια η λαχτάρα. Κι εκείνο και τούτο.

Κ. Π

Ω Εσύ που μες στο ελληνικό ηλιογέννητο ακρογιάλι

του ονειρεμένου μάς θυμίζεις φεγγαριού το φως,

πώς παίρνει από το φέγγος σου μιαν άλλη δόξα πάλι

δοξασμένος ο στίχος μου, της χάρης σου αδερφός!

Ήρωες. Ο καθένας μού γυρεύει

στο τραγούδι μου να ζήσει.

Ο νους δεν το θέλει,

προτιμά να τους λατρεύει

στων ονείρων μου τους ουρανούς.

Οι στίχοι στην πατρίδα μου είναι καθάριο μέλι,

απ’ της καρδιάς βυζαίνονται το άνθος μυστικά,

μέσα στο νου φυλάγονται, σα μέσα σε κυψέλη,

κι είναι στολίδια της χαράς, της λύπης γιατρικά.

Οι στίχοι στην πατρίδα μου είναι καθάριο μέλι.

Όταν γλεντούμ’ ακούραστα του γάμου τις ημέρες

κι η νύφη σέρνει το χορό μπροστά καμαρωτή,

με στίχους την παινεύουνε παρθένες συμπεθέρες

και ζωντανεύ’ η όρεξη και ο χορός κρατεί

όσο γλεντούμ’ ακούραστα του γάμου τις ημέρες.