Βιβλιοθήκη

Στο ’να χέρι την απολλώνεια λύρα

και στ’ άλλο τ’ ουρανού τ’ αστροπελέκι·

τρικυμισμένη σου η ζωή και η μοίρα.

Απ’ το κάστρο του Λόγου σου δε στέκει

μια πέτρα στο διαβάτη να σε κράζει·

—Φήμη, εσύ κάστρο τού έχτισες, και στέκει.—

Τη Σάτιρα κι ακόμα την ταράζει

το διάβα σου, απ’ την άβυσσο η φωνή σου

τη χαρά και το θάνατο μοιράζει.

Σαν το μάρμαρο, Αρχίλοχε, της γης σου,

λαμπερή και σκληρή, δεν τη χαλάει

Χάρος κανείς τη δόξα τη δική σου.

Ολόρθη με τον Όμηρο πλάι πλάι.

Απ’ το κανάλι οι πάσαρες με τ’ απλωτά πανιά

γυρίζουν πρίμα,

μας φέρνουν τα ζακυθιανά λουλούδια τ’ ακριβά,το πέρασμά τους γλύκανε κι εσένα, πικρό κύμα!

Και πιο καλοπιθυμητά και πιο φανταχτερά

κι από τα κρίνα,

πάσαρες γοργοσάλευτες, με τ’ άσπρα σας φτερά,

μας φέρνετε τ’ αγόρια μας απ’ τη μεγάλη Αθήνα.

Κι ανοίχτε, λιακωτά, χλωρά, φουντώστε, πασκαλιές,

του πόθου η σκόλη·

και σείστε τα μαντίλια σας ανάερα, λυγερές·

παραμονεύουν οι έρωτες· ετοιμαστείτε, μόλοι,

—«Ή τούτο ή εκείνο!»
Ψυχή μου, αποκρίνεσαι:
—«Όχι! Όλα, κορμί μου!». Το ζεις και το ντύνεσαι.
Γειρτή, σφιχτοχέρα, στης κάσας τον πλούτο,
μετράς. Μια η λαχτάρα. Κι εκείνο και τούτο.

Κ. Π

Ω Εσύ που μες στο ελληνικό ηλιογέννητο ακρογιάλι

του ονειρεμένου μάς θυμίζεις φεγγαριού το φως,

πώς παίρνει από το φέγγος σου μιαν άλλη δόξα πάλι

δοξασμένος ο στίχος μου, της χάρης σου αδερφός!

Ήρωες. Ο καθένας μού γυρεύει

στο τραγούδι μου να ζήσει.

Ο νους δεν το θέλει,

προτιμά να τους λατρεύει

στων ονείρων μου τους ουρανούς.