poiima_imeras

Τ᾿ ὁλόχρυσο ποτάμι

Τρέχ᾿ ἡ ματιά μου ἐλεύθερη, χάνεται, σχίζει

κάτου τὰ κύματα τὰ σύννεφα ψηλά,

καὶ πάει καὶ σταματᾷ ἐκεῖ ποὺ γλυκογγίζει

καὶ μὲ τὴ θάλασσα ὁ οὐρανὸς μιλᾷ.

Κοιμᾶται τ᾿ ἀκρογιάλι, ἡ αὔρα πλέει δειλά,

ἀσπρίζει ἐδῶ πουλὶ κι ἐκεῖ οὐρανὸς μαυρίζει.

Ἡ νύχτα ἐχύθ᾿ ἡ δύσις μοναχὰ ροδίζει,

ἡ μέρα εἶναι νεκρὸς ὁποῦ χαμογελᾷ.

Μὰ καὶ τῆς δύσεως σὲ λίγο φεύγ᾿ ἡ χάρη,

καὶ μέσ᾿ στὴ λίμνη μας θὰ δοῦμε τὸ φεγγάρι

ἕνα ποτάμι ὁλόχρυσο πλατὺ νὰ κάμει.

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

Σοῦ φέρνω ἀπ’ τὴ γαλάζια μου πατρίδα

κι ἀπ’ τὰ φωτοσπαρμένα της τὰ μέρη,

μιᾶς μάγισσας δουλειά, μιὰν ἁλυσίδα

ποὺ ἀνθρώπου δὲ μπορεῖ νὰ πλάσῃ χέρι.

ΜΑΪΟΣ (ἀπόσπασμα)

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

  ΠΑΤΡΑ

Στὸ χῶμά σου φυτρῶσαν καὶ μαράθηκαν

τὰ πρῶτά μου τἀξέχαστα τὰ χρόνια,

γιὰ πρώτη καὶ στερνὴ φορὰ στὸ χῶμά σου,

στὸ περιβόλι τοῦ σπιτιοῦ τοῦ πατρικοῦ

     Π Α Τ Ρ Ι Δ Ε Σ

                                          Στὸ μακάριο ἴσκιο τοῦ Tigran Yergate

Ἔχω τῆς λίμνης τὴ γλυκάδα καὶ τὴν πίκρα

Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα

Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ τὴ γλώσσα
τοῦ πουλιοῦ τ᾿ ἀηδονιοῦ

Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
μακρόσυρτα τραγούδια ἀνατολίτικα,
λυπητερά,
πῶς ἡ ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!