Τ' ολόχρυσο ποτάμι

Submitted by kpalamas on Tue, 01/08/2019 - 13:36

Τ᾿ ὁλόχρυσο ποτάμι

Τρέχ᾿ ἡ ματιά μου ἐλεύθερη, χάνεται, σχίζει

κάτου τὰ κύματα τὰ σύννεφα ψηλά,

καὶ πάει καὶ σταματᾷ ἐκεῖ ποὺ γλυκογγίζει

καὶ μὲ τὴ θάλασσα ὁ οὐρανὸς μιλᾷ.


Κοιμᾶται τ᾿ ἀκρογιάλι, ἡ αὔρα πλέει δειλά,

ἀσπρίζει ἐδῶ πουλὶ κι ἐκεῖ οὐρανὸς μαυρίζει.

Ἡ νύχτα ἐχύθ᾿ ἡ δύσις μοναχὰ ροδίζει,

ἡ μέρα εἶναι νεκρὸς ὁποῦ χαμογελᾷ.


Μὰ καὶ τῆς δύσεως σὲ λίγο φεύγ᾿ ἡ χάρη,

καὶ μέσ᾿ στὴ λίμνη μας θὰ δοῦμε τὸ φεγγάρι

ἕνα ποτάμι ὁλόχρυσο πλατὺ νὰ κάμει.


Καὶ τότε θὰ σοῦ πῶ ἀγάπη μου δροσάτη:

‐Μέσ᾿ στὴν καρδιά μας, θάλασσα πάθη γεμάτη,

ὁ Ἔρως εἶν᾿ αὐτὸ τ᾿ ὁλόχρυσο ποτάμι.

 

Σεπτέμβριος 1881