ΜΑΪΟΣ (ἀπόσπασμα)
Ὁ Ἀπρίλις ξανθός, ἀρχοντιὰ φημισμένη,
Ζαχαρένια θωριά, ὁ Ἀπρίλις πεθαίνει˙
Καὶ ὁ Μάϊς ἀπάνου του γέρνει,
Χαροκόπος, λεβέντης, μὰ δίχως μυαλά,
Καὶ τοῦ φρόνιμου Ἀπρίλι τὰ μάτια σφαλᾷ,
Καὶ τὰ πλούτη του παίρνει.
Ὁ Ἀπρίλις σωροὺς θησαυροὺς καὶ καλούδια,
Τί πουλιά, τί νερά, τί δροσιές, τί λουλούδια
Στὰ παλάτια τὰ πράσιν’ ἀφίνει!
Κι’ ἀπ’τὴν ἲδια στιγμὴ καὶ ἀπ’ τὴν πρώτη βραδειὰ
Νά ὁ Μάϊς˙ ἀλύπητα δίχως καρδιὰ
Τὰ ’ξοδεύει, τὰ χύνει.
Μὲ τ’ ἀηδόνια καλεῖ τὴ χαρὰ καὶ τὴ χάρι˙
Ὅπου νιότη, παιδί, λιγερή, παλληκάρι,
Ὅπου φτώχεια, ὅπου πλοῦτος γελάει,
Τοῦ γλυκοῦ μηνυτῆ καταφταν’ ἡ λαλιά˙
Ἡ ζωὴ μὲ ὁλάνοιχτη τρέχει ἀγκαλιὰ
Στὸ τραπέζι τοῦ Μάϊ.
Τῆς αὐγούλας τὸ φῶς πολυέλαιον ἔχουν,
Τραγουδοῦν κι …
Τα Τραγούδια της Πατρίδος μου, Μήνες, Μάιος
Κωστής Παλαμάς, Άπαντα, Τόμος Πρώτος, σ. 74-75 (2017)